به گزارش صدای چراغ روشن؛ این مزارع با ۶۶ هزار و ۷۰۰ هکتار وسعت، قدمتی حدودا ۱۳۰۰ ساله دارند. این زمین‌ها میزبان یک سیستم کشاورزی سنتی هستند که از جنگل‌ها، روستاها، مزارع پلکانی و آب بهره می‌برد. کود حیوانی دامداری‌های روستاها تغذیه برنج را تامین می کند و از آب جاری جنگل‌ها نیز برای آبیاری مزارع استفاده می شود.

این مزارع در سال ۲۰۱۰، به عنوان میراث مهم کشاورزی و فرهنگی جهانی توسط سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد نامگذاری شدند و همچنین در سی و هفتمین نشست کمیته میراث جهانی در سال ۲۰۱۳ به ۴۵مین میراث جهانی چین تبدیل شدند.