۲۸ سالی می شود که دکتر احمد زید آبادی را می شناسم. حدود سالهای ۷۴_۷۵ بود که با نام او در مجله ایران فردا آشنا شدم. دوم خرداد ۷۶ به بعد نیز مقالات، یادداشتها و تحلیل های او را در روزنامه های اصلاح طلب می خوانم و در برخی جلسات هم پای سخنانش می نشستم. به یاد دارم در یکی از جلسات دعای کمیل دوران دولت اول اصلاحات، او سخنران بود که بنا به دعوت مرحوم بسته نگار از گردانندگان اصلی برگزاری جلسات دعای کمیل، برای ایراد سخنرانی دعوت شده بود که سخنان خود را تحت عنوان ( بحران اصلاحات ) ایراد کرد.

در دهه هشتاد بیشتر با او آشنا شدم. ابتدای دهه ۸۰ و سالهای ۸۲ به بعد، دبیر و مسئول صفحه و سرویس تاریخ روزنامه شرق بود، این افتخار را داشتم بعنوان خبرنگار حق تحریر با روزنامه همکاری کنم. از او بسیار آموختم اما متاسفانه روزنامه شرق برای مدتی توقیف شد و این همکاری ادامه پیدا نکرد.

بعد از آن قرار شد روزنامه ای دیگر تاسیس شود و من هم بعنوان خبرنگار ثابت در کنار او فعالیت کنم که به سرانجام نرسید. بس از آن به روزنامه اطلاعات رفتم و او هم یکسال بعد، پس از حوادث تلخ انتخابات ۸۸ راهی زندان شد و ۶ سال از عمر گرانمایه خود را در زندان گذراند.

لازم به ذکر است از خرداد ۸۲ در جلساتی شرکت می کردم که از اوائل دهه ۷۰ بصورت خانوادگی برگزار می شد و تا اسفند ماه سال ۱۳۹۸ نیز این جلسات ادامه داشت. دکتر زید آبادی یکی از افراد شاخص این جلسات بود که تا خرداد ماه سال ۸۸ در آن حضور داشت که دیگر روانه زندان شد.

دکتر زید آبادی انسان صریح لهجه ای است و با اینکه سالهاست در امر سیاست فعالیت دارد اما اهل سیاسی بازی و دوپهلو سخن گفتن نیست. یادم می آید در بهار سال ۱۳۸۴ که به پایان دولت اصلاحات نزدیک می شدیم، در جلسات پیشنهاد کرد که دکتر ابراهیم یزدی برای انتخابات ریاست جمهوری دوره نهم نامزد شود و یک روز با هم نزد دکتر ابراهیم یزدی رفتیم. پیشنهاد و نظرات خود را به او منتقل کرد.

احمد زیدآبادی از روزنامه نگاران و فعالان سیاسی است که در جریان و نحله ملی مذهبی هاست. ین افراد با تمام سابقه و خوشنامی، متاسفانه ایرادی بزرگ دارند و آن غرور بیش از حد این بزرگواران است. متاسفانه با نیکنامی فراوان همیشه به اشخاص نگاهشان از بالا به پایین است و شاید این ایراد بخاطر این است که همیشه اپوزیسیون بوده و این اپوزیسیون بودن باعث شده همیشه جریانات و گروههای دیگر به آنها نگاه ترحم آمیز و دلسوزانه داشته باشند.

متاسفانه دکتر احمد زید آبادی با ارادتی که به او داشته و دارم و همیشه خود را شاگرد او در روزنامه نگاری می دانم کمی غرور دارد البته نسبت به سایر افراد ملی مذهبی بسیار متواضع تر است.

بعد از توهین های مجتبی واحدی بسیار با خود کلنجار رفتم که مطلبی ننویسم اما آن قدر این توهین ها و سخنان بیشرمانه و وقیحانه بود که گفتم اگر پاسخی به این توهین ها ندهم در آن دنیا باید پاسخگوی این رفتار خود باشم.

باید از مجتبی واحدی پرسید شما که اینقدر وقیحانه به دکتر احمد زید آبادی توهین می کنی، بعد از خرداد ۸۸ که تا آن زمان سردبیر روزنامه آفتاب یزد و از نزدیکان آقای کروبی، و تا چند ماه دنبال سوراخ موش بودی تا بازداشت نشوی. بعد هم غیر قانونی از کشور فرار کردی و حالا در خارج از کشور گردن کشی می کنی، اگر راست می گویی و آزادیخواه و طرفدار دموکراسی هستی مثل احمد زید آبادی در کشور می ماندی و ۶ سال از عمر خود را در زندان سپری می کردی !
آقای واحدی شما به زید آبادی ایراد می گیری که چرا با روزنامه هم میهن و آقای کرباسچی کار می کند؟ خودت و بسیاری از روزنامه نگاران که اکنون در خارج از کشور هستید باید پاسخ بدهید که چگونه امرار معاش می کنید و مخارج شما را چه کسی و یا کسانی و چه شبکه های پرداخت می کنند. اما به جرات می توانم بگویم دکتر احمد زید آبادی یکی از سالمترین و شریف ترین انسانهای روزگار است و اگر می خواست با تحصیلات و دانشی که دارد بهتر از شما می توانست هم در داخل کشور بجای زندان با بسیاری از افراد همکاری کند و هم در خارج از کشور مثل شما و برخی از سیاسیون با شبکه های تلویزیونی کار کند اما زید آبادی راه سوم را انتخاب کرده و آن راه همکاری با رسانه های میانه رو است و در کنار این همکاری بدون اینکه به شخصی یا جریانی باج دهد سخن خود را نیز می گوید.

آقای واحدی! ای کاش بجای قضاوت زود هنگام  افراد، سعی کنید آنها را درک کرده و به اصل آزادی بیان که شما و دوستانتان در شبکه های خارجی از آن دم می زنید پایبند باشید.

معتقدم؛ اگر به آخرت اعتقاد دارید از احمد زید آبادی حلالیت بطلبید. مطمئنم ملت بزرگ ایران با شعور و درک بالایی که دارند قطعا با سخنان شما، محبت و ارادت بیشتری به زید آبادی پیدا کرده و خواهند کرد و زید آبادی در قلب مردم آزادیخواه ایران جا دارد.

زید آبادی یک ژورنالیست حرفه ای و سیاستمداری آزاده و نجیب است که امثال شما خارج نشین ها به گرد پای او هم نمی رسند. اگر این سخن من را خوانندگان تملق و چاپلوسی قلمداد نکنند باید برای امثال زید آبادی ها کلاه از سر برداشت.

اصل سخن زید آبادی درست است. به نظر بنده نیز اگر حوادث و اعتراضات پس از مرگ خانم مهسا امینی رخ نداده بود، دولت سیزدهم در مقایسه با دولتهای گذشته مخصوصا دولتهای نهم و دهم کمترین برخورد و تنش را با روزنامه نگاران و سیاسیون داشته و حتی پس از این حوادث نیز در برخورد با روزنامه نگاران برخوردی محترمانه داشته است.

بنده نیز یکی از منتقدین این دولت هستم اما در مقابل بازگویی نقاط منفی دولت سیزدهم باید نقاط مثبت آن را هم بیان کنیم.

تاکید می کنم، اگر می خواهیم شخصی یا جریانی را نقد کنیم ای کاش منصفانه نقد کنیم و خودمان را بجای آن فرد یا جریان و موقعیتی که قرار داشته و دارند بگذاریم و از جاده انصاف و عدالت خارج نشده و فحاشی و توهین نکنیم که فحاشی و توهین زیبنده هیچکس مخصوصا یک روزنامه نگار که سالها سردبیر یک روزنامه وزین بوده، نیست.