۱۳ آبان۱۳۵۸؛ تلفن هــا زنگ می خورد، صحبت های در گوشی آغاز می شود، پچ پچ ها باال می گیرد، قرار نیست کسی بویی ببرد، روز موعود فرا می رسد، نم نم بــاران، جمعی ۴۰۰ ،۵۰۰ نفــره را همراهی می کند. از زیر چادرها، میله آهنی خودنمایی می کند، عده ای که جوان به نظر می رسند و ظاهرا از چیزی ناراضی اند، به شیوه ای اعتراض گونه، قدم در خیابان طالقانی می گذارند، باران هنــوز آرام آرام می بــارد، جمعیت بــدون هیچ حرکت خاصــی آرام آرام از روبــه روی درهای جایــی که گفته می شود، سفارت آمریکاســت می گذرند. احتماال سه در پشت سر گذاشــته می شود و در یک چشــم به هم زدن اتفاقی غیر منتظره می افتد؛ آن قدر سریع که حتی آن میله آهنی هم بی اســتفاده می ماند و همه چیز در یک لحظه تمام می شود، ســفارت آمریکا لانه جاسوسی می شود و روز دانش آموز ســال ۵۸ ،تا ۴۴۴ روز، روز دانشجو باقی می ماند. اکنون ۴۱ ســال از وقوع آن ماجــرا می گذرد، بی شک شــاید ابتدایی ترین کار برای تحلیل آن اتفاق، شــناخت فعالان حرکت باشد؛ مســئله ای که البته این روزها خیلی ها را خوش نمی آید. به هر ترتیب از این منظر ســفارت آمریکا، پیش از آنکه بتوان هر گونه نامی بر آن نهاد، محملی برای جمع آمدن تمامی افرادی اســت که این روزها هر کدامشــان نمایندگی خط مشی متفاوتی را بر عهده دارند. مسئول مرکز استشهادیون، دبیرکل جبهه مشارکت، نماینده اصولگرای مجلس، وزیر دولت مردمی و صدها عنوان و اسم مختلف دیگر که نام بردن از همگی آنها، چندان ممکن به نظر نمی رســد. از این رو اشــغال ســفارت آمریکا در ۱۳ آبان ۵۸ و به تعبیر دانشجویان آن زمان، لانه جاسوسی را می توان به جرئت، ویترینی از تمامی انواع واقسام ممکن فکر و سلیقه و طبع دانست؛ چراکه حتی اگر تفکری نیز در لانه نماینده ای نداشت ، در خیابان ها و کوچه های اطراف آن بســاط کتاب فروشی پهن یا لااقل در حمایت از این حرکت بیانیه ای صادر کرده است. با این وجود، باز هم ۴۴۴روز گروگان گیری در ایران مانند تمامی وقایع تاریخی، ابهام و ناگفته های بســیاری به همراه دارد که شــاید معلول دلایلی باشد که ذکر آنها به نوبه خود خالی از فایده نیســت.

متن کامل گفتگو را در لینک های زیر بخوانید:

روزنامه شرق ۳۰ دی ۱۳۹۹ صفحه ۲

روزنامه شرق ۳۰ دی ۱۳۹۹ صفحه ۴