«جنت یلن»، وزیر خزانه داری ایالات متحده اخیراً از پکن بازدید کرد و به صحبت درباره بحث «مازاد ظرفیت تولید» صنایع انرژی نوین چین ادامه داد.

اما این اقدام او یعنی چه؟ وقتی جهان برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی به محصولات پاک و ارزان‌تری نیاز دارد، چین با ارائه گسترده این نوع محصولات باید نوعی کمک به جهان تلقی شود. تقصیر چین چیست؟

مازاد ظرفیت تولید ممکن است در هر اقتصادی رخ دهد. آمریکا و سایر کشورهای غربی در زمینه زغال سنگ، فولاد، گاز شیل بارها با این موضوع مواجه شده‌اند. طبق این منطق، ما نیز باید آمریکا را به عنوان منبع اصلی مازاد ظرفیت تولید سرزنش کنیم، زیرا بیش از ۳۰ درصد از ذرت جهان را تولید می‌کند.

هنگامی که محصولات و صنایع رقبا بسیار رقابتی می‌شود، رویکرد معمول ایالات متحده این است که به دنبال محدود کردن یا حتی کاهش ظرفیت تولید صنعتی رقبا برای حل این مشکل است. از دهه ۱۹۹۰ این کار را برای ژاپن انجام داده و اکنون نوبت چین است. به این ترتیب، محصولات آمریکایی با کیفیت پایین‌تر و قیمت بالاتر بازار را از آن خود می‌کنند.

به عبارت دیگر، آمریکا نمی‌خواهد این مشکلش را از طریق توسعه صنایع خود یا افزایش تقاضا حل کند، بلکه امیدوار است که رقبای خود را تضعیف کند.

در این راستا، سیاستمداران آمریکایی حتی بحث یارانه دولت چین را ارائه کرده‌اند. اما آنها ارائه یارانه توسط خودشان به صنایع را به منظور تقویت صنعت تراشه فراموش کرده‌اند.

اکنون، دولت ایالات متحده در حال توزیع یارانه‌های عظیم برای حمایت از صنعت تولید تراشه خود است. ماه گذشته، وزارت بازرگانی آمریکا اعلام کرد که به شرکت «اینتل» ۸٫۵ میلیارد دلار کمک بلاعوض ارائه می‌کند.

آمریکا در گذشته صنایع تولیدی مطلوبی داشته و از آن بهره برده است اما وقتی همه چیز شروع به تغییر می‌کند، نگرانی آن هم شروع می‌شود. همانطور که «بلومبرگ» اشاره کرده، آنچه که آمریکا و دیگر اقتصادهای پیشرفته نگران آن هستند، ظرفیت مازاد تولید چین نیست، بلکه کارایی و کیفیت بالای شرکت‌های چینی است.

تقسیم کار نتیجه طبیعی جهانی شدن اقتصادی است. آمریکا و اروپا باید از چسباندن برچسب دروغین «مازاد ظرفیت تولید» به چین و بهانه‌یابی برای کاهش توان رقابتی خود دست بردارند و به جای آن، وارد رقابت منصفانه شود. آمریکا باید بداند به هر حال، عیب جویی از دیگران هرگز او را قوی‌تر نخواهد کرد.