وزارت آموزش و پرورش از زمان تاسیس تاکنون وزیران مختلفی به خود دیده است. قبل از پیروزی انقلاب اسلامی اشخاصی همچون سرکار خانم فرخ رو پارسا، وزیری قدرتمند در این وزارتخانه بود. بنده در اینجا کاری به مواضع و افکار عقیدتی و سیاسی آن مرحومه ندارم و فقط عملکرد او را در وزارتخانه آموزش و پرورش از دید فرهنگیان و معلمان عنوان می کنم که عملکردی رضایت بخش داشته است.

بعد از پیروزی انقلاب وزارت آموزش و پرورش، وزیران مختلفی داشته است که می توان مرحوم دکتر غلامحسین شکوهی در دولت موقت تا شهیدان رجایی و دکتر باهنر و مرحوم پرورش و دکتر سید کاظم اکرمی در دولت موسوی و دکتر محمد علی نجفی در دولت سازندگی و حسین مظفر و مرتضی حاجی در دولت خاتمی و محمود فرشیدی و علیرضا علی احمدی و حمید رضا حاجی بابایی وزرای آموزش و پرورش دولت احمدی نژاد را نام برد. همچنین علی اصغر فانی، فخرالدین دانش آشتیانی، سید محمد بطحایی، محسن حاجی میرزایی آخرین وزیر کابینه دولت دوازدهم بودند.

حال برای اینکه ببینیم اهمیت و جایگاه وزارت آموزش و پرورش نزد دولت انقلابی سیزدهم چقدر است نگاهی به اشخاصی که توسط دولت سیزدهم برای وزارت آموزش و پرورش به مجلس شورای اسلامی معرفی و وزیر شدند، که بودند و عملکردشان چگونه بود.
وزیر واقعی آموزش‌ و‌ پرورش ایران در دولت سیزدهم، جمیله علم‌الهدی، همسر سید ابراهیم رییسی_ رئیس جمهور است که عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و مهمان همیشگی و ارائه‌کننده دیدگاههای بنیادگرایانه خود به سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی درسی آموزش‌ و‌ پرورش است.

جمیله علم الهدی، ابتدا حسین باغگلی را که مدیر مدارس وابسته به آستان قدس در مشهد و وردست خودش بود را به عنوان گزینه وزارت به رییسی تحمیل کرد که باند حمیدرضا حاجی‌بابایی در مجلس زیر بار نرفت.

سپس مسعود فیاضی که نوچه او در سازمان پژوهش بود را معرفی کرد که او هم رای نیاورد و در نهایت یوسف نوری از پادوهای حاجی‌بابایی بر کرسی وزارت نشست.

یوسف نوری پخمه‌ای بود که رزومه‌اش پیاده‌روی اربعین و هدفش تربیت دانش‌آموزان بنا بر روش و مکتب «قاسم‌سلیمانی‌» بود، در حالی که معلمان عصبانی چند ساعت به تحویل سال هنوز حقوق نگرفته‌ بودند، او در سفر کربلا به سر می برد و این به جمیله فرصت داد تا به بهانه‌ی «ناراضی‌تراشی» از سوی نوری و ضربه به دولت، حلوای او را بخورد.

حالا جمیله با حداد عادل متحد شده است و «رضامراد صحرایی» یکی از مهره‌های مشترک را که در پخمگی از نوری هم بدتر است، به عنوان سرپرست معرفی کرده‌اند که او در نهایت به «اسم» وزیر باشد و «در اصل» این دو قدرت و مدیریت این نهاد بی‌در‌ و پیکر را در اختیار داشته‌ باشند.

‏نهادی که یادگار بزرگانی چون فروغی، حکمت، ناتل خانلری، دکتر غلامحسین شکوهی، شهیدان رجایی و باهنر  است، به جولانگاه افراد بی‌ریشه و بله‌ قربانگو تبدیل‌ شده است و افکار تیره و تباه با استفاده از بوروکراسی و کتابهای درسی و برنامه‌های به ظاهر فرهنگی، به مدارس گوشه‌ و‌ کنار ایران پمپاژ می‌کند!

باید در اینجا به آقای رئیسی_ رئیس جمهور محترم گفت؛ وزارت آموزش و پرورش عرصه آزمون و خطا نیست و هر چه توان دارید بکار برید و وزیری توانمند به مجلس معرفی کنید.