در کنار تحریم که باعث شد برخی مواد اولیه وارد نشود -که البته بعدها با ورود شرکت های داخلی این مشکل تا حدودی برطرف شد- کرونا ضربه سختی به این صنعت وارد کرد. همچنین نوسانات ارزی به عنوان چالشی بزرگ و تاثیرگذار در افزایش نرخ مواد اولیه شناخته می شود؛ به طوری که در مدت خیلی کوتاهی قیمت مواد اولیه افزایش یافته است. این درحالی است که تولید کنندگان این امکان را ندارند که قیمت هایشان را به روز رسانی کنند بنابراین هزینه های تولید و سود نهایی با یکدیگر همخوانی ندارد. چرا که وقتی قیمت تمام شده زیاد باشد، سهم کشور از بازارهای مبل جهانی اندک خواهد شد. مبل ایران به عراق، پاکستان، گرجستان، ارمنستان، عمان صادرات می شود اما بازار ما را ترکیه و چین به دلیل افزایش قیمت کالای نهایی تصاحب کرده است. بی تردید کشورهای اطراف ایران، بازارهای هدف بسیار خوبی برای صادرات این محصولات هستند و اگر همین کشورهای اطراف را پوشش دهیم، برای بازار مبل ایران کافی است، اما متاسفانه شاهد هستیم این دو کشور (ترکیه و چین) توانسته اند جای ایران را در این کشورها در صنعت مبل بگیرند.

یکی از مهمترین مشکلات در صادرات مبل، هزینه حمل و نقل آن است. زیرا حمل و نقل بخش اعظمی از قیمت تمام شده را به خود اختصاص می دهد. یکی از مهمترین اقداماتی که باید در این زمینه صورت بگیرد، تسهیل و کاهش قیمت حمل و نقل است که می توان با ایجاد اتاق های بازرگانی مشترک و برگزاری نمایشگاه های مختلف در کشورهای اطراف، بازار هدف را مجددا به دست آورد.

با نگاهی به بازار داخلی نیز می توان دریافت که حتی مبل های چینی و ترکیه ای به بازارهای داخلی راه یافته اند. این مبل ها نسبت به تولیدات هنرمندان داخلی کیفیت کمتری دارند و فقط از نظر قیمتی، ارزان تر هستند. به گفته کارشناسان یکی از دلایل گران بودن محصولات داخلی وجود دلال ها و شرکت های واسطه ای بین تولیدکنندگان کالای نهایی و تامین کننده مواد اولیه است که از این رو مواد اولیه چند برابر قیمت واقعی به دست مصرف کنندگان می رسد.

نباید فراموش کرد که صنعت چوب و مبلمان ایران با دارا بودن ده ها هزار واحد صنعتی و کارگاهی که از نظر تعداد و نه از نظر بازده تولید با واحدهای مشابه در کشور چین برابری می کند و می تواند با تولید مبلمان با کیفیت به بازارهای چند میلیارد دلاری خارجی دست یابد. اطلاع رسانی نیز در زمینه شناساندن محصولات تولیدی به دیگر کشورها از اهمیت بسیاری برخوردار است که به نظر می رسد اطلاع‌رسانی درمورد صنعت مبلمان ایران به ویژه در خارج از ایران، ضعیف است و باید تقویت شود. دولتمردان اقتصادی فراموش نکنند که این صنعت ضمن تحقق بخش مهمی از استراتژی توسعه صادرات غیرنفتی و ارزآوری به نحو چشمگیر، می تواند دولت را در رفع مهمترین مشکل کنونی جامعه یعنی بیکاری، یاری کند.