در این سال ها هر میزان که آمریکا به سمت اقتصاد خدمات محور حرکت کرد، چین در طول پیشرفت ۴۰ ساله با هدف تولید محور و اقتصاد محور گام برداشت. به عبارتی، شاید به صورت نانوشته یک نظم نوین اقتصادی را در دنیا شاهد هستیم. یعنی جهان غرب به خصوص آمریکا، محوریت را بر خدمات مالی گذاشت و چین اقتصاد خود را برپایه تولید و صادرات تنظیم کرد.
در واقع چین به دلیل نظمی که در کشور ایجاد کرد و سیاست انضباطی که در فرهنگ حاکم است توانست با سیاست سختگیرانه، از اقتصاد منفی گذر کند و با ترویج تجارت اقتصاد، کشور را بازیابی کند. البته در طول پنج سال گذشته، چین سیاست تصاحب بازارهای هدف و صادرات محور را آرام آرام به سمت بازارهای داخل و تامین بازار داخل تغییر داده است. آقای شی جین پینگ هم اعلام کرد؛ سیاست صادرات محوری به سمت بازار های داخل تغییر جهت دهند. این در حالی است که ۴۰ سال گذشته، مسیر صادرات محوری و تولیدمحوری را در بازارهای هدف جستجو می کردند. سرمایه گذاری های عظیمی در آمریکای لاتین تا آفریقا و خاورمیانه در دستور کار چین بوده است.
چین هنگامی که می خواست اقتصادش را به سمت اقتصاد جهانی هدایت کند، منابع مالی اندکی داشت و لازم بود سرمایه گذاران چینی در کشور سرمایه گذاری کنند و پس از آن در دنیا سرمایه گذاری کنند.
این کشور بیش از یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون نفر جمعیت دارد و سهم عمده ای از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده است. برای فقرزدایی و توسعه اقتصادی به این نتیجه رسید که سیاست سوسیالیسم درهای باز را پیش بگیرد و به عبارتی شعار این بود که در حوزه سیاسی، پایبند اصول سوسیالیسم باشد و همچنان در حوزه اقتصاد، سیاست درهای باز را در پیش بگیرد.
بنابراین برخلاف اقتصاد ژاپن که کمتر درهای باز را پیاده کرد و به سختی اجازه داد که سرمایه گذاران خارجی، برندهای خارجی یا بنگاه های خارجی مشهور در اقتصادش فعالیت کنند، چین از اقتصاد درهای باز استفاده کرد و بسیاری از برندهای معروف و سرمایه گذاران در این کشور حضور پیدا کردند. امروز برندهای مشهور دنیا شعباتی در چین دارند و توانسته با این سیاست سرمایه گذاران را در کشورش جذب کند و این پیامد درهای باز بودن اقتصاد کشور چین در زنجیره جهانی است.