همچنین این کشور توانسته با استفاده از اقتصاد درهای باز، در مسیر توسعه اقتصادی گام بردارد و شهروندانش را از فقر نجات دهد. چرا که زمانی تصمیم گرفت، فقیر نباشد. برخلاف کشورهای جهان سوم که با برنامه هایشان پیش نرفتتد، این کشور تعیین کرد که چقدر باید از صادرات خود سودآوری داشته باشد. چین سرمایه گذاری خارجی را در کشور گسترش داد و عنوان کرد هر کشوری که دلار بیشتری بدهد، سود بالایی خواهد کرد.
یکی از اقدامات بسیار مهم چین در این راستا، روستا محوری است. دولت، صنایع دستی و اقلام مختلف تولید شده در روستاها، را صادر می کند. این حمایت دولت چین از مردم در روستاها باعث شده همه ی روستانشین ها شاغل باشند و روستاها خالی از سکنه نشود و حتی به پیشرفت دست پیدا کنند. برای این مدل درآمدزایی، چین برنامه ریزی صدسال کرده است. چرا که تصمیمات کشور چین تنها برای پیشرفت مردم است و براساس منافع ملی پیش می روند و گام برمی دارند.
چین به دنبال راه حلی برای ریشه کن کردن فقر بود و به همین علت صادرات را افزایش داد. مردم چین نیز به پیشرفت کشور فکر می کنند و انسان های متوقعی نیستند و افردای را در صدر حکومت می گذارند که جان نثار کشورش است.
در چین، همبستگی بسیاری بین حکومت و مردم وجود دارد و دولت از تولید داخلی و صنعت حمایت می کند. دولت برای پیشرفت کشور و منافع مردم، حتی افراد بلند مرتبه ای را که تخلف و فسال مالی در کارنامه شان وجود داشت را کنارگذاشت. اموالی که از این تخلفات بدست آورده بودند را مصادره و در اختیار صنعت و تولید قرار داد. از طرفی هم میلیون ها شغل ایجاد کرد.
چین باید در حوزه سرمایه گذاری، الگوساز دیگر کشورها باشد. ارز در این کشور تعاونی است نه مانند کشورهای جهان سوم که دولتی است. یکی دیگر از دلایل پیشرفت این کشور مکمل بودن بخش خصوصی برای بخش تعاونی و دولتی است و این سودآور است.