طی ۴۰ سال گذشته، حدود ۸۰۰ میلیون نفر در چین از فقر نجات یافته‌اند؛ طی دوره مذکور این جمعیت محروم بیش از ۷۰ درصد جمعیت فقیر جهان را به خود اختصاص می‌داد. اما دستیابی به ریشه کنی فقر مطلق به عنوان یک دستاورد چشمگیر در طی پاندمی کووید-۱۹ شگفت‌انگیز نیز هست.

پاندمی کووید-۱۹ باعث به وجود افزایش فقر شدید در جمعیت جهانی برای نخستین بار نسبت به سال ۱۹۹۸ شد. این پدیده به طور خاصی در جهان جنوب خود را نشان داد.

در میان دستاوردهای فراوان دهه درخشانِ تحت رهبری «شی جین پینگ»، فقرزدایی یکی از مهم‌ترین و شاخص‌ترین پیروزهای چین محسوب می‌شود. از زمان برگزاری هجدهمین کنگره ملی حزب کمونیست، چین حدود ۱۰۰ میلیون نفر از جمعیت فقیر روستایی را از فقر نجات داد.

آقای «شی» در این خصوص گفت که چین به لحاظ تاریخی مشکل فقر مطلق را حل کرد و کمک شایانی به هدف کاهش فقر جهانی نمود. برای دستیابی به این هدف تاثیرگذار، مردم چین سخت تلاش کردند و تلاش‌های بی‌وقفه‌ای انجام دادند.

«الیزه-پاریس مایا» که یک مورخ است می‌گوید: چین در آن زمان یکی از فقیرترین کشورهای جهان محسوب می‌شد که میانگین امید به زندگی آن ۳۵ سال بود.

مایا اکنون در حال مطالعه روند ریشه کنی فقر مطلق در چین و مراحل نهادینه آن است. وی تاکید کرد پس از اجرای سیاست‌های اصلاحات و گشایش در سال ۱۹۷۸، چین به روند حذف این آسیب سرعت بخشید و قاطعانه معتقد بود که رفاه و توسعه سطح بالای حکمرانی سوسیالیستی را به اثبات خواهند رساند.

مایا تصریح کرد اکنون چین، با تکمیل وظیفه تاریخی ریشه کنی فقر مطلق در عین سیاست حفظ انسجام،‌ در حال گذار به سوی ساخت یک جامعه هماهنگ‌تر است.

چین به یک سطح تاریخی بالاتر توسعه به وسیله ریشه کنی فقر مطلق دست یافته است.

مدرنیزاسیون چین وارد دوره جدیدی شده است. دستیابی به رفاه مشترک برای همه یکی از ملزومات اساسی مدرنیزاسیون به سبک چینی  است.

اهداف برنامه توسعه پنج ساله چهاردهم مکررا بر لزوم دستیابی به رفاه مشترک تاکید کرده است. در این سند، می‌توان دید که اهداف دولت چین تا سال ۲۰۳۵ نقشه راهی برای یک قدرت سوسیالیستی مدرن شدن و کاهش نابرابری است.

مایا تاکید کرد: این برنامه تاییدی بر پیشرفت چین در حکمرانی، فرهنگ، آموزش، اشتغال، بهداشت و غیره است. توسعه همه جانبه مردم کانون توجه این قدرت شرقی است.