به نظرم دغدغه و مطالبه اصلی به جای اینکه این باشد که چه کسی منصوب می شود باید حول این موضوع قرار گیرد که موسسه اطلاعات و کیهان و انبوهی نهادهای دیگر به بخش خصوصی واگذار شوند. وقتی این مجموعه ها واگذار شوند دیگر مساله از اساس منتفی می شود که آیا یک اصلاح طلب یا یک اصول گرا بر سر کار بیاید یا نه.

اما امیدی نیست که این مطالبه درخواست شود! چرا؟ چون افراد و گروه ها از دولتی ماندن این نهادها و شرکتها منتفع می شوند. الان که دور اصولگرایان است می گویند یک سنگر دیگر به دست شان خواهد افتاد و ذوق زده هستند که می توانند تعداد دیگری از دوستان و آشنایان را به کار گیرند. بسیاری از اصلاح طلبان هم می گویند گذر روزگار چرخشها را نشان داده است و بعید نیست که در آینده این سنگر نصیب ما شود. کارکنان این نهادها و شرکتها هم مخالف خصوصی شدن هستند زیرا وقتی می توان ناکارا بود و حقوقی مساوی یا بالاتر از مجموعه های مشابه خصوصی گرفت چرا باید دردسر کارا شدن را پذیرفت؟ خلاصه اینکه هیچ کس یا گروهی اصلاح واقعی امور را طلب نمی کند و همه بدون اینکه علنی بگویند به تداوم وضع موجود کمابیش راضی هستند.

نتیجه سیاستگذاری: اصلاح طلبی واقعی یعنی ترتیبات سیاسی طوری تغییر کند که ساختار منافع عوض شود به نحوی که نظام انگیزشی به نفع تلاش بیشتر و کارآمدی شکل گیرد.

نتیجه سیاسی: اصلاح طلبی یک برند سیاسی نیست یک مطالبه واقعی برای تغییر است حتی اگر به نفع امروز خودمان و دوستانمان نباشد.