دلار آمریکا به عنوان ارز جهانی به ایالات متحده امتیازات تجاری و مالی فوق العاده‌ای بخشیده و همچنین به ایالات متحده این امکان را داده است که صرفا با تکرار «جزر و مد دلاری» (امواج ورود و خروج سرمایه دلاری) و انتشار اوراق قرضه دلاری، بتواند از کالاها و خدمات تولید شده توسط سایر کشورها استفاده کند. این کشور از طریق استفاده نامحدود از اعتبار دلار آمریکایی، بارها و بارها بحران‌های خود را به دیگر نقاط جهان منتقل و تحمیل کرده در حالی که ثروت جهان را به داخل آمریکا سرازیر می‌کرده است.

این نوع سهولت دسترسی به ثروت باعث شده که اقتصاد ایالات متحده به تدریج به قدرت دلار آمریکا معتاد شود و اقتصاد آمریکا نیز تدریجا به شدت رو به مالی شدن، مجازی شدن و حبابی شدن گذاشته و در نهایت به توخالی شدن صنعت تولید منجر شده است. صنعت مالی به صنعت ستونی اقتصاد ایالات متحده تبدیل شده و سهم آن از ارزش تولید ناخالص داخلی آمریکا به ۲۱ درصد افزایش یافته در حالی که سهم صنعت تولیدی آن از زمان بحران مالی ۲۰۰۸ مداما زیر ۱۲ درصد بوده است.

از سوی دیگر، سهم ارزش افزوده صنعت تولید چین از کل جهان به حدود ۳۰ درصد رسیده و این کشور نیز برای چهاردهمین سال متوالی رتبه اول را از این لحاظ در جهان کسب کرده است. با این نوع مقایسه می‌توانیم نگرانی و ترس آمریکا از واگذاری جایگاه خود در زنجیره صنعتی را درک کنیم و پی ببریم که چرا ایالات متحده بر ساخت روایت جعلی «مازاد ظرفیت چین» اصرار دارد.

این واقعیتی آشکار است که سرکوب صنایع و فناوری‌های چین کمکی به جلوگیری از روند افول صنعت تولید آمریکا نخواهد کرد.