اینکه دموکرات‌ها موفق شدند از حمام خون مورد انتظار اجتناب کنند، رای اعتماد به عملکرد دولت جو بایدن در دو سال گذشته نمی‌دهد، بلکه نشانه دیگری از شکاف حزبی در ایالات متحده است.

دولت بایدن با موج عظیمی از حمایت‌های مردمی روی کار آمد. انتظار می رفت که با پرداختن مؤثر به مشکلات داخلی کشور، اثر خود را بر حاکمیت داخلی بگذارد. در عوض در دو سال گذشته نتوانسته راه حل های رضایت بخشی برای هیچ یک از چالش های عاجل پیدا کند.

این بدان معنا نیست که حزب جمهوری خواه توانسته راه حل های قابل اجرا ارائه دهد. در پس زمینه درگیری های حزبی رو به رشد در آمریکا، جمهوری خواهان به احتمال زیاد از مشکلات داخلی به عنوان اهرم سیاسی علیه دموکرات ها استفاده می کنند تا اینکه بخواهند واقعاً آنها را حل کنند. آنچه یک بار دیگر در انتخابات میان دوره‌ نمایان شد این است که توهین در سیاست ایالات متحده همچنان حاکم هستند. چیزی که اهمیت یافته، توانایی یک حزب برای کوبیدن طرف مخالف است و نه سیاست های واقعی.

محبوبیت بایدن به پایین ترین حد خود رسیده است، زیرا مردم انتظار داشتند که او با دهه ها تجربه در حاکمیت از خود توانایی حکومت کردن نشان دهد.

این امید وجود داشت که بایدن بتواند شکاف های سیاسی، ایدئولوژیک و شناختی کشورش را التیام بخشد. اما انتخابات میان‌دوره‌ای نشان داد که این زخم عمیق به جراحی بزرگی نیاز دارد و صرفا با باند‌پیچی التیام پیدا نمی‌کند.

در حال حاضر، به نظر می رسد که ایالات متحده در وضعیت درماندگی و سردرگمی قرار گرفته است. اینطور نیست که ایالات متحده نداند چه کاری باید انجام دهد، بلکه فقط نمی داند چگونه آن کار را انجام دهد. همچنین سیستم سیاسی این کشور هم کمکی به این موضوع نمی‌کند، زیرا این سیستم در طراحی خود برای درخواست‌های تلویزیونی قادر به انتخاب سیاستمداران با قابلیت های هدایت‌گری مورد نیاز نیست.

برای اکثر مردم ایالات متحده، فرآیند به اصطلاح دموکراتیک در این کشور اساساً رقابتی است برای اینکه ببینند کدام دولت بعدی بیشترین آسیب را به رفاه آنها می‌رساند. اساساً آنها از میان دو سبد سیبی انتخاب می‌کنند که چندان اشتها آور نیست.

وضعیت سیاسی امروز ایالات متحده نشان می دهد که این کشور بیش از پیش از آمریکای باشکوه گذشته فاصله گرفته است.