🔹از حدود ۳۰ سال پیش این طرح را داشتم که دولت با حمایت همه جانبه از نفرات اول تا دهم رشته‌های مختلف دانشگاهی و تعهد به کارگیری آنان در بخش‌های مختلف پزشکی، صنعتی، کشاورزی، تجاری، نظامی، فرهنگی، هنری و اجتماعی و اعطای بورسیه ادامه تحصیل در داخل و خارج از کشور به تناسب نیاز و استعداد اشخاص، بدون در نظر گرفتن قومیت، مذهب و گرایش سیاسی و تنها با تکیه بر ایران‌دوستی و وطن‌خواهی آنان، بستر سپردن مدیریت و اداره کشور توسط نخبگان را فراهم سازد.

🔹در آن صورت پس از گذشت یک دوره‌ی ۲۰ تا ۲۵ ساله، تمامی اداره کنندگان کشور از رده‌های پایین تا بالا، نخبگان کشور می‌بودند که بی‌تردید امروز شاهد کشور و سرزمینی با مشخصات دیگر بودیم.

🔹افسوس که تلاشم بی‌ثمر بود و گوش شنوایی یافت نشد. چرا که میل به انحصار قدرت اجازه تحقق این روش معقول را نداد و امروز شاهد مهاجرت بی بازگشت خیل عظیمی از نخبگان و به کارگیری بسیاری از آنان که ماندن در کشور را ترجیح داده‌اند، در جایگاه‌های پایین‌تر از حق‌شان و بیکاری جماعتی وسیع از جوانان تحصیل‌کرده به خاطر نداشتن رابطه در قدرت حاکم هستیم؛ چرا که در چارچوب مناسبات و معیارهای تنگ قدرت نگنجیده‌اند.

🔹 بی‌تردید همه امور راه‌حل دارد؛ اگر رویکرد «توسعه‌گرا» جایگزین رویکرد «امنیتی-نظامی» شود.

https://instagram.com/mohammad.javad.mozaffar